دیروز امیر حسین فردی فوت کرد. (+)
از دیشب که خبر فوت استاد را شنیدم کلی ذهنم مشغول است. من شاگرد استاد فردی نبودم، ولی ایشان حق استادی به گردنم داشت. یعنی فکر می کنم به گردن خیلی هایمان حق استادی داشته باشد. ما که بچه گی هامان با کیهان بچه ها سپری شد.
امیرحسین فردی بابای کیهان بچه ها بود. بابای مهربانی که خیلی هایمان جرأت نوشتن را با کیهان بچه هایش تجربه کردیم. وقتی کیهان بچه ها 25 تومان بود و هر هفته منتظر بودیم تا شماره جدیدش بیاید و با کلی ذوق و شوق بخریم و ورق بزنیمش. یادم می آید اولین بار لذت چاپ شدن مطلبم را با کیهان بچه ها تجربه کردم. اولین نامه ی کیهان بچه ها را هم یادم می آید. از مدرسه آمده بودم و مادرم با خوشحالی نامه را نشانم داد. حساب کن یک بچه ی دبستانی چقدر ذوق می کند وقتی بفهمد "کیهان بچه ها" جوابش را داده.
حالا، امیر حسین فردی، که ما را گره زد به خواندن و نوشتن و ورق زدن نشریه ها را یادمان داد از دنیا رفته.
دوباره منتظر کیهان بچه هام. که سفت توی دستانم بگیرمش و ببردم به حال و هوای سالهای دبستان و راهنمایی. به ذوقی که داشتم وقتی به انبوه کیهان بچه های توی اتاقم نگاه می کردم و فکر می کردم چقدر مجله دارم. فکر می کردم مثل آدم بزرگ ها شده ام. به آن وقت هایی که خبر نداشتم پشت این همه ذوق و شوق، امیر حسین فردی مهربان نشسته. منتظر کیهان بچه هام ، منتظر امیر حسین فردی!
مرتبط:
+ پیام تسلیت آقا (سایت آقا)
+ امروز «فردی» درحالی می‌رود که دیگر فرد نیست (تریبون)
+ وحید جلیلی: در فتنه ۸۸ «فردی» مردانه ایستاد (تریبون)
